Karniów to kolejna miejscowość gminy Kocmyrzów-Luborzyca, o której pierwsze pisane wzmianki pochodzą z epoki średniowiecza. Bynajmniej nie oznacza to, iż ziemie dzisiejszego Karniowa nie były miejscem osiedlania się i działalności ludzkiej w epokach znacznie wcześniejszych. Jakkolwiek miejscowość ta nigdy nie była poddana gruntownym badaniom archeologicznym, to jednak pojedyncze znaleziska zdają się potwierdzać tezę, iż ziemie Karniowa były zasiedlone już w epoce neolitu. Pierwsze, a zarazem najbardziej chyba spektakularne odkrycie archeologiczne w Karniowie miało miejsce jeszcze w XIX wieku. W roku 1858 na ziemiach należącego wówczas do rodziny Lipczyńskich majątku ziemskiego znaleziony został pochodzący z epoki neolitu kubek gliniany, przypisany przez naukowców do tzw. kultury pucharów lejkowatych, datowanej na lata 3700–1900 p.n.e. Odkrycie kubka z Karniowa było pierwszym znaleziskiem archeologicznym przedmiotów związanych z tą kulturą w regionie podkrakowskim. Warto podkreślić, iż został on zaprezentowany szerszej publiczności już na przełomie 1858/1859 roku, podczas zorganizowanej w Krakowie „Wystawy starożytności i zabytków sztuki”. Po jej zakończeniu trafił on do muzealnych zbiorów Towarzystwa Naukowego Krakowskiego.
Po raz pierwszy w źródłach pisanych Karniów pojawił się w 1278 roku. Zawarte w nich informacje określają Karniów jako „wieś położną w Kasztelanii Krakowskiej, należąca do klasztoru Bożogrobców w Miechowie”. Jak można przeczytać w w/w dokumencie klasztor miechowski przekazał Karniów w dożywocie kanonikowi krakowskiemu i wrocławskiemu Zbrosławowi. W zamian za co był on zobowiązany do m.in. przeprowadzenia prac melioracyjnych w Karniowie. Zachowany dokument z roku 1349, wystawiony przez brata Piotra z Bytomia, będącego wówczas włodarzem w Karniowie, poświadcza nam istnienie w tej miejscowości karczmy. Natomiast pochodzący z 1354 roku dokument kancelarii króla Kazimierza Wielkiego zezwala miechowskim mnichom na przeprowadzenie lokacji Karniowa na prawie niemieckim. Ważną datą w historii średniowiecznego Karniowa był rok 1365, kiedy to król Kazimierz Wielki poświadczył dokonanie zamiany własności pomiędzy klasztorem Bożogrobców w Miechowie, a braćmi Mikołajem i Spytkiem, ówczesnymi wójtami miechowskimi. Bracia, w zamian za zrzeczenie się miechowskiego wójtostwa, otrzymali na własność m.in. wieś Karniów. Według ustaleń profesora J. Ptaśnika wywodzili się oni z krakowskiej rodziny mieszczańskiej Borusów, a po przejęciu Karniowa przyjęli nazwisko Karniowskich, wywodząc je od nazwy tejże miejscowości. W rękach rodziny Karniowskich miejscowość pozostała do roku 1436, kiedy to bracia Spytek, Frycz i Piotr Karniowscy odsprzedali ją kanclerzowi Królestwa Polskiego Janowi Taszce Koniecpolskiemu. Warto zaznaczyć, iż także po sprzedaży Karniowa zarówno Piotr jak i Spytek zachowali nadal nazwisko Karniowski. Po śmierci Jana Koniecpolskiego w roku 1455 ówczesnym Karniowem zarządzała wdowa po kanclerzu Dorota z Sienna, a następnie jego synowie Przedbór z Koniecpola - starosta sieradzki i Jakub Koniecpolski – kanonik krakowski.
Według pochodzącego z lat 1470-1480 opisu diecezji krakowskiej („Liber beneficiorum dioecesis Cracoviensis) Jana Długosza było w ówczesnym Karniowie 14 łanów kmiecych, 2 karczmy, 4 zagrody z rolami oraz folwark rycerski. Na przełomie XV i XVI wieku właścicielką Karniowa była Nawojka Koniecpolska, żona wojewody poznańskiego Macieja Mosińskiego. Prawdopodobnie po jej śmierci w roku 1509 Karniów przeszedł w posiadanie jej syna Hieronima Mosińskiego i zięcia Andrzeja Myjomskiego. męża córki Nawojki Koniecpolskiej, Jadwigi. O mieszkańcach Karniowa z XV stulecia dowiadujemy się nie tylko z zachowanych dokumentów prawnych, lecz także z dokumentów krakowskiej Akademii czy też zapisów w aktach stołecznego miasta Krakowa. I tak na listach studentów krakowskiej Alma Mater pod datą 1401 figuruje niejaki Ninota z Karniowa (później pleban w Morawicy, a wreszcie prokurator konsystorza krakowskiego w latach 1421-1423). Na podobnej liście z roku1415 zapisany został Piotr z Karniowa, syn Mikołaja Karniowskiego, ówczesnego właściciela tej miejscowości. O zaradności ówczesnych mieszkańców Karniowa poświadczają natomiast dokumenty o przyjęciu chłopów z tej miejscowości w poczet mieszczan krakowskich (1407 r. - Stanisław Łuczkowic, 1444 – Andrzej z Karniowa). Zachowane dokumenty pozwalają nam również poznać imiona karniowskich chłopów i karczmarzy żyjących w tamtym czasie. I tak dokument z roku 1407 wymienia kmieci Maldrzyka, Klemensa i Jana oraz karczmarza Klemensa. Z kolei zapisy pochodzące z roku 1410 informują nas, iż Paszek z Karniowa, najprawdopodobniej właściciel części karniowskich dóbr ziemskich, oświadczył, że: „2 jego kmiecie Wojciech i Mikołaj z Karniowa, począwszy od najbliższego roku przez 4 lata, są wolni całkowicie od czynszu i wszelkich opłat, obowiązani jedynie do robocizny. Płacili oni po 3½ grzywny czynszu”. W roku 1419 Mikołaj z Karniowa (właściciel dóbr karniowskich) i jego żona Świętochna zastawiają za 25 grzywien swemu kmieciowi Mikołajowi Bąkowi z Karniowa 8½ łana w Karniowie. Sumę tę spłacą zwolnieniem Bąka od 5 grzywien czynszu rocznego, do czasu skompensowania pożyczonej sumy. Równocześnie zastawiają za 31½ grzywien swemu kmieciowi Mikołajowi Złotce w Karniowie na 6 lat 1 łan i na 7 lat ½ lana w Karniowie. Sumę tę spłacą zwolnieniem od czynszu. Temuż samemu Mikołajowi Złotce zastawiają także za 41½ grzywien 1 łan na 4 lata i ½ łana na 3 lata. Sumę tę spłacą zwolnieniem od czynszu. Zapisy te świadczyć mogą o dużych problemach finansowych, w jakich znalazł się wówczas Mikołaj Karniowski.
Uczniowie na tle dworu
