Pierwsza zachowana pisemna wiadomość dotyczących Sadowia pochodzi z 1379 roku. Nazwa miejscowości Sadowie najprawdopodobniej wywodzi się od dużej liczby sadów, jakie znajdowały się tutaj już w epoce średniowiecza. Zgodnie z przekazem Jana Długosza w połowie XV wieku Sadowie było przynoszącym niemałe dochody majątkiem, należącym wówczas do pierwszej prebendy przy kolegiacie św. Idziego w Krakowie. Jego dzierżawcą był wówczas Sędziwój z Tęczyna herbu Topór. Miejscowość ta w XV wieku, podobnie jak i dzisiaj, wchodziła w skład parafii Goszcza.
Po upadku I Rzeczypospolitej Sadowie znalazło się w granicach monarchii austriackiej, a od 1815 r państwa rosyjskich carów. W 1827 roku Sadowie było małą wsią liczącą 16 domów i 87 mieszkańców, a mimo to wyjątkową w ówczesnym czasie. W pochodzących z tego okresu źródłach określone jest Sadowie jako wieś włościańska. Oznacza to, iż najprawdopodobniej Sadowie było pierwszą miejscowością na tych terenach w których ziemia należała wyłącznie do chłopów, w której nie było żadnego właściciela ziemskiego. Informację tą potwierdza m.in. zapis w „Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego ....”. Po reformie samorządowej 1864 roku Sadowie weszło w skład utworzonej wówczas Gminy Luborzyca oraz Powiatu Miechowskiego. Także w latach II Rzeczypospolitej (1918-1939), Sadowie należało do Gminy w Luborzycy. Według danych statystycznych odnoszących się do 1925 roku miejscowość to liczyła wówczas 278 mieszkańców i 39 budynków mieszkalnych. Ważnym wydarzeniem dla mieszkańców międzywojennego Sadowia była budowa w tej miejscowości odcinka linii kolejowej Kraków -Warszawa, który został włączony do ruchu w 1934 roku. W okresie międzywojennego dwudziestolecia w Sadowiu znacząco rozwinął swoją działalność ruch ludowy.
