Goszyce pomimo tego, iż pierwsza, zachowana pisemna wzmianka dotycząca tej miejscowości pochodzi z 1361 roku, są tą miejscowością Gminy Kocmyrzów-Luborzyca, której udokumentowane badaniami archeologicznymi dzieje sięgają czasów prehistorycznych, o czym świadczą wyniki przeprowadzonych jeszcze w latach trzydziestych XX w. badania archeologiczne.
Nazwa miejscowości Goszyce pochodzi najprawdopodobniej od nazwy osobowej „Gost” (Gościsław, Gościwuj lub inne zbieżne nazwy osobowe).
W średniowieczu Goszyce były własnością rycerską. Z dużą dozą prawdopodobieństwa, można przyjąć, iż jeszcze przed 1361 rokiem Goszyce należały do jednego z najstarszych polskich rodów rycerskich wywodzącego się od Jaksy z Miechowa, a pieczętującego się jedną z odmian herbu Gryf. Wśród średniowiecznych właścicieli Goszyc najbardziej znaną postacią był Abraham Czarny z Goszyc, który pełnił m.in. funkcję starosty czorsztyńskiego i sądeckiego. Być może u schyłku XIV wieku Goszyce były własnością królowej Św. Jadwigi, co zdaje się potwierdzać cytowany w „Słowniku Geograficznym Królestwa Polskiego .....” dokument wystawiony przez Władysława Jagiełłę z 22. 06. 1398 r. W drugiej połowie XV i XVI wieku często zmieniali się właściciele Goszyc. Byli wśród nich m.in. przedstawiciele takich rodzin jak Kurozwęccy czy Opaleńscy. W XVII w. Goszyce na dłużej stały się własnością rodziny Zieleńskich. U schyłku XVII wieku wybudowany został w Goszycach modrzewiowy dworek, najstarszy zachowany do dziś obiekt architektury świeckiej na terenie Gminy Kocmyrzów-Luborzyca. Jego budowa w zachowanych po dzień dzisiejszy przekazach ustnych łączona jest z postacią króla Jana III Sobieskiego i jego domniemanym pobytem w tej miejscowości.
Po upadku I Rzeczypospolitej, Goszyce przez krótki okres znalazły się po austriackiej stronie granicy, a od roku 1815 stały się typową przygraniczną miejscowością, położoną jednakże już po rosyjskiej stronie granicy. W 1827 roku Goszyce liczyły 25 domostw (199 mieszkańców) a ponad pół wieku później około 1880 r. 29 domów i 241 mieszkańców. Od roku 1820 Goszyce były własnością Władysława Boduszyńskiego - profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, jednego z pionierów stosowania powszechnych szczepień przeciwko ospie, a następnie jego syna Feliksa, uczestnika Powstania Listopadowego. Następnie, poprzez małżeństwo, majątek w Goszycach stał się własnością rodziny Zawiszów, w której rękach pozostał aż do 1945 roku. Około 1890 roku staraniem Artura Zawiszy wybudowano w Goszycach nowy dwór.
W latach zaborów dwór w Goszycach był miejscem kultywowania polskości i działalności niepodległościowej. Szczególna rola przypadła w udziale Zofii Zawiszance. Od 1908 roku poprzez swoją działalność w Związku Walki Czynnej i Drużynach Strzeleckich ściśle współpracowała z Józefem Piłsudskim. Nic więc dziwnego, iż po przekroczeniu granicy austriacko- rosyjskiej w nocy z 2/3 sierpnia 1914 roku legioniści - członkowie patrolu zwiadowczego, dowodzonego przez W.Belinę-Prażmowskiego właśnie w Goszycach zatrzymali się na swój pierwszy postój. Stąd też wysłany został pierwszy meldunek do J. Piłsudskiego, a dostarczyła go właśnie Zofia Zawiszanka. Już jako Marszałek Polski, Józef Piłsudski, odwiedził Goszyce w 1924 r. w dziesiątą rocznicę wymarszu pierwszego patrolu zwiadowczego,
W okresie międzywojennym Goszyce należały do Gminy Luborzyca i Powiatu Miechowskiego. Miejscowość ta w 1925 roku liczyła 366 mieszkańców. Działała tu pięcioklasowa szkoła, założona w roku 1907. W roku 1928 założona została w Goszycach jednostka Straży Pożarnej.
W okresie hitlerowskiej okupacji Goszyce znów stały się ważnym ośrodkiem działalności niepodległościowej. W tutejszym dworze schronienie znaleźli m.in. uchodźcy ze zniszczonej Warszawy, wśród, których był m.in. późniejszy laureat Literackiej Nagrody Nobla – Czesław Miłosz. Spośród mieszkańców Goszyc wywodziło się także wielu partyzantów - członków Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej.
Od 1973 r. Goszyce wchodzą w skład Gminy Kocmyrzów- Luborzyca.
