Goszcza, zwana dawniej „Gostczą” wywodzi najprawdopodobniej swoją nazwę od nazwy dzierżawczej pochodzącej od nazwy osobowej „Gostek” (Gościsław, Gościwuj). Pierwszy zapis w zachowanych źródłach historycznych dotyczący Goszczy pojawił się w dokumencie biskupa krakowskiego Gedki z roku 1198. Jest to zarazem pierwsza historyczna wzmianka o ziemiach dzisiejszej Gminy Kocmyrzów – Luborzyca. Od roku 1279 Goszcza była własnością Kapituły Krakowskiej, co stosownym dokumentem potwierdził książę krakowski i sandomierski Bolesław Wstydliwy. W XIV wieku staraniem kanoników krakowskich w Goszczy wybudowany został drewniany kościół, o którym pierwsze wzmianki pochodzą z lat 1373-1374. Budowę obecnego, murowanego kościoła w Goszczy ukończono około roku 1737. W roku 1749 biskup sufragan krakowski Michał Kunicki umieścił w jego ołtarzu relikwie świętych Aurelego i Bonifacego.
Po upadku Rzeczpospolitej, po krótkim okresie przynależności do monarchii austriackiej, od roku 1815 Goszcza stała się jedną z nadgranicznych miejscowości Rosji, pozostającą aż do roku 1874 własnością kościelną. Pierwszym prywatnym właścicielem majątku ziemskiego w Goszczy był niejaki Szczepański. W ostatnich dekadach XIX wieku miejscowość ta przeszła na własność rodziny Zubrzyckich, w posiadaniu której pozostała aż do 1945 r. Ostatnimi jej właścicielami byli Henryk Zubrzycki (do 1929 r.) a po nim jego szwagier Adam Stolzman (aż do 1945r.).
